Można powiedzieć, że legenda to system znaków kartograficznych, jakie zastosowaliśmy na mapie. Tak naprawdę każdy kartograf dąży do tego, by jego mapa była na tyle czytelna i poglądowa, by użytkownik mapy mógł ją czytać bez zerkania do legendy. Niemniej jednak legenda jest niezbędnym elementem, szczególnie przy bardzo rozbudowanej treści map.
Opracowanie legendy to najważniejszy etap w procesie redagowania mapy. W przypadku opracowywania legend, podobnie jak przy pozostałych etapach redakcji, obowiązują pewne zasady i normy, których to przestrzeganie zagwarantuje nam czytelność i poglądowość, a także łatwość korzystania z legendy.
Punktem wyjściowym jest odpowiedni podział treści mapy, czyli jej klasyfikacja. Na przykładzie mapy przedstawiającej przemysł można to zobrazować w następujący sposób. Zagadnienia przedstawione na mapie można podzielić na: energetykę, górnictwo oraz przemysł przetwórczy. Kolejno energetykę dzielimy na: elektrownie, ciepłownie i gazownie oraz inne; górnictwo na surowce mineralne oraz surowce skalne; przemysł przetwórczy na przemysł ciężki oraz przemysł lekki. Następnie te wydzielenia dzielimy na mniejsze jednostki, tzn. surowce energetyczne, metaliczne, niemetaliczne… I tak aż do momentu wyczerpania możliwości podziału. Wynikiem tych działań będzie uporządkowana treść mapy. Obiekty znajdujące się w jednej grupie powinny mieć spójny znak graficzny.
Cechami legendy, na jakie należy zwrócić uwagę, są: kompletność, czyli wszystkie znaki, jakie zastosowaliśmy na mapie powinny znaleźć się w legendzie (zrezygnowanie z przedstawienia jakiegokolwiek znaku powinno być głęboko przemyślane i przeanalizowane; często pomija się znaki treści podkładowej map, jak np. rzeki czy zbiorniki wodne, gdyż konwencja ich przedstawiania na mapie jest mocno utrwalona); zwięzłość objaśnień znaków; logiczność w grupowaniu i rozmieszczeniu znaków; hierarchia znaków – uporządkowanie ich w kolejności ich rangi i znaczenia. Jest to szczególnie ważne przy legendach map o rozbudowanej i złożonej treści, jak np. przy wspomnianych wcześniej mapach przemysłu. Najczęściej najpierw umieszcza się znaki antropogeniczne, a w drugiej kolejności obiekty naturalne. Znaki zaprezentowane w legendzie muszą być identyczne z tymi, zaprezentowanymi na mapie – muszą mieć tę samą barwę oraz wielkość.
Legendę najczęściej sytuuje się na marginesie mapy lub na wolnych jej przestrzeniach (w ramce). W przypadku map wielkoarkuszowych legendę często drukuje się na odrębnym arkuszu.
A Wy macie trudności z konstrukcją legendy? Mamy nadzieję, że trochę ułatwiliśmy Wam sprawę! 🙂