Kolejną metodą ilościową, jaką chcemy przedstawić jest kartogram. Za pomocą tej metody przedstawiamy średnią intensywność zjawiska w granicach określonych jednostek terytorialnych – najczęściej w granicach jednostek podziału administracyjnego. W przeciwieństwie do kartodiagramu, w którym przedstawiamy wartości bezwzględne, za pomocą kartogramu prezentujemy różnego rodzaju dane względne, wskaźniki (np. gęstość zaludnienia), procenty. Często stosuje się je także do przedstawienia zmian w czasie (poprzez wskaźniki względne), np. procentowy ubytek lub przyrost czegoś.
W metodzie kartogramu każdą jednostkę terytorialną pokrywa się barwą lub deseniem czarno-białym w taki sposób, żeby na podstawie jasności można było odczytać intensywność zjawiska (im więcej czegoś, tym ciemniej). Za pomocą kartogramu można prezentować dane w sposób ciągły (każda wartość zjawiska ma unikalną barwę) lub skokowy (w podziale na klasy wartości). Do ustalenia granic klas stosuje się różne metody, np. równej rozpiętości klas, równej liczebności klas, naturalnych przerw, optymalizacyjne itd. Ważnym aspektem jest także liczba klas. Przyjmuje się, że najbardziej optymalnym rozwiązaniem jest kartogram 5-7 klasowy. Powyżej 9 klas rodzą się problemy wynikające ze zbyt dużej złożoności dla czytelnika i niemożliwości rozpoznania aż tylu stopni jasności barwy.
Wydawać by się mogło, że kartogram to jedna z prostszych map do opracowania, jednak prawidłowe ustalenie liczby i przedziałów klas, a do tego dobranie odpowiednich barw wcale nie jest łatwe, prawda? Jakie są Wasze doświadczenia z tym związane?