Dziś obchodzimy Światowy Dzień Ziemi. Z tej okazji postanowiliśmy przybliżyć Wam, w jaki sposób odwzorowaliśmy Ziemię (świat) w I wydaniu naszego Atlasu. Zastosowanych odwzorowań dla map świata w atlasie jest aż 6, natomiast dziś przedstawimy Wam wybrane 3, a w następnym poście z tej serii – kolejne.
Jednym z zastosowanych odwzorowań (5 map) jest odwzorowanie ortograficzne azymutalne. Charakteryzuje się ono tym, że środek perspektywy znajduje się w nieskończoności, a rzutowania dokonuje się za pomocą pęku promieni równoległych na płaszczyznę. Za pomocą tego odwzorowania możliwe jest przedstawienie tylko jednej półkuli Ziemi, a zniekształcenia pól powierzchni i kątów rosną od punktu głównego na zewnątrz siatki.
Kolejnym odwzorowaniem, jakie zastosowano do przedstawienia map świata (4 mapy) jest odwzorowanie azymutalne wiernopowierzchniowe (równopolowe) Lamberta, które to zachowuje wiernie pola powierzchni (w każdym punkcie płaszczyzny spełniony jest warunek równopolowości). Siatka ta charakteryzuje się natomiast dużymi zniekształceniami kątów.
Kolejnym, bardzo ciekawym odwzorowaniem, jest odwzorowanie Fullera, czyli na dwudziestościan (10 map). Kształt ten może być przedstawiany na płaszczyźnie dwuwymiarowej (gdzie kontynenty są ciągiem wysp otoczonych oceanem), ale po złożeniu otrzymujemy bryłę o trzech wymiarach (z trójkątnymi ścianami). Na rozłożonej mapie Fullera nie zauważymy zniekształceń kształtów i powierzchni kontynentów. Wynika to z użycia określonej konfiguracji w rzucie południków i równoleżników. Każda krawędź trójkąta jest fragmentem koła wielkiego na należytej sferze, a odległości do środka maleją zamiast się powiększać. Nie są jednak zachowane wzajemne położenia tych kontynentów, ze względu na rozcinanie i skręcanie mapy na oceanach.
Mamy nadzieję, że choć trochę zaspokoiliśmy Waszą ciekawość dotyczącą odwzorowań zastosowanych w I wydaniu Atlasu. Które z odwzorowań wydaje się Wam najciekawsze? Jesteśmy szalenie ciekawi!