MAPA MIESIĄCA: strefa Schengen
Tworzenie strefy Schengen rozpoczęło się w 1985 r. – wówczas to Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg i Niemcy podpisały układ przewidujący stopniowe zniesienie kontroli na wspólnych granicach. Od miejsca podpisania – niewielkiej miejscowości w Luksemburgu, położonej w miejscu, gdzie granice tego państwa stykają się z granicami Francji i Niemiec – nazwano go „układem z Schengen”, a powstały na jego podstawie obszar „strefą Schengen”.
Układ został w 1990 r. uzupełniony o konwencję wykonawczą przewidującą ostateczne zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych oraz m.in. wzmocnienie kontroli na granicach zewnętrznych. Konwencja – i co za tym idzie zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych – weszła w życie w marcu 1995 r. Wówczas strefa objęła 7 państw – do pierwszych pięciu sygnatariuszy w 1991 r. dołączyły Hiszpania i Portugalia. W 1997 roku strefa objęła kolejne dwa kraje (Włochy w październiku i Austrię w grudniu), zaś w 1999 roku, na mocy traktatu z Amsterdamu, układ stał się częścią prawodawstwa unijnego (do tej pory współpraca w ramach Schengen była inicjatywą międzyrządową). W kolejnych latach do strefy włączonych zostało 17 dalszych państw, w tym Polska w 2007 roku (w grudniu 2007 r. nastąpiło zniesienie kontroli na granicach lądowych i morskich, zaś w marcu 2008 r. zniesienie kontroli granicznych w portach lotniczych), a ostatnim dotychczas przyjętym państwem jest Liechtenstein, który dołączył do strefy w grudniu 2011 roku.
Strefa Schengen nie obejmuje terytoriów zewnętrznych/zależnych państw członkowskich: departamentów zamorskich Francji, duńskich Wysp Owczych, czy norweskiego Svalbardu (hiszpańskie Wyspy Kanaryjskie i portugalskie Azory oraz Madera są jednak włączone). Objęte są nią zaś de facto trzy małe kraje europejskie, które, pomimo, że nie należą do strefy, nie mają na jej granicach jakiejkolwiek kontroli: Monako, San Marino, Watykan (natomiast na granicach Andory taka kontrola formalnie istnieje).