1 lipca 1569 roku, 452 lata temu, wraz z Unią Lubelską, związkiem “wolnych z wolnymi, równych z równymi”, narodziła się przestrzeń polityczna, w której Polska i polskie społeczeństwo, mimo rozbiorów i zmian granic, funkcjonowały przez kolejne blisko 400 lat – do 1945 roku – i w której, mimo geopolitycznej tragedii drugiej wojny światowej i PRL, w jakiejś mierze są wciąż zakorzenione. “Nigdy w dziejach odrębne narody nie zawarły trwalszego ślubu przy mniejszym zastosowaniu nacisku. Stało się wedle życzenia setek tysięcy, z ujmą tylko dla garści uprzywilejowanych i dla ich pychy. Musiano odczuć i w oderwanym Połocku, i w Smoleńsku, i w stolicach wszystkich państw, że tu zaszła nie drobna zmiana administracyjna (…), ale akt wielkiej, dziejowej doniosłości. Z niepokojem i gniewem wyczyta Iwan [Groźny] w doniesieniu swego posła (…), że “jedinienje ich w tom, czto im stojato oto wsiech okrain za odin”. (…) leżąca w jej podłożu miłość przetrwa do grobowej państwa jagiellońskiego deski (1795).” (Konopczyński 1986, s. 143). Unia Lubelska zbudowała obszar, który stał się kolebką nowoczesnej polskiej tożsamości narodowej i kultury.> (frag. ze zmianami za: Solarz 2014, s. 126). Czy ten jeden z najważniejszych kamieni milowych w polskiej historii doczekał się upamiętnienia w Twojej miejscowości?
