Nasz pierwszy post na temat politycznogeograficznej regionalizacji współczesnej Polski wywołał sporo emocji – pozytywnych i negatywnych. Nic w tym dziwnego, bo polska przestrzeń polityczna złożona jest z wielu puzzli, a w naszej historii niemało jest dramatycznych zwrotów o konsekwencjach geograficznych. Dziś nadszedł czas na odsłonę kolejnego szczebla naszej regionalizacji…
Jak część z Was zauważyła, nazwy megaregionów w naszej politycznogeograficznej regionalizacji współczesnej Polski nawiązują do określeń dwóch dzielnic historycznych – Małopolski i Wielkopolski. Tworząc regionalizację, nie tylko problemem jest wyznaczenie trafnych granic, ale też dobór takich nazw dla wyznaczonych regionów. W Polsce, myśląc o jej dzielnicach, często używamy nazw krain historycznych, które narzucają nam od razu pewne skojarzenia przestrzenne. Tymczasem granice regionów historycznych były zmienne w czasie i są nieprecyzyjne. Dość wspomnieć, że we wczesnym średniowieczu lewobrzeżna Warszawa (której wtedy oczywiście jeszcze nie było!) przynależała do Wielkopolski, nie zaś jak dziś – do Mazowsza. Inne problemy z nazwami to na przykład ich uwikłanie polityczne (np. Małopolska Wschodnia), geneza ich w obcych, narzuconych siłą podziałach (np. Galicja) czy ewidentne skojarzenia geograficzne (np. Pomorze Środkowe). W wypadku naszej regionalizacji posługujemy się nazwami pochodzącymi z różnych korpusów nazw, nierzadko proponując nowe choronimy i przekształcając stare, próbując możliwie najsilniej odciąć się od zbyt oczywistych skojarzeń geograficzno-historycznych i uwikłań polityczno-historycznych.
Dziś schodzimy na niższy poziom podziału – prowincje. Nowopolska rozpada nam się na dwie części, podczas gdy w Staropolsce wyróżniliśmy trzy dzielnice. Czy wiecie jakie kryteria stoją za takim podziałem dwóch megaregionów w naszej regionalizacji?
#regionalizacja #polska #prowincje
_______
Wszystkie nasze mapy są dostępne w pełnej rozdzielczości na naszej stronie internetowej: https://atlas2022.uw.edu.pl/materialy-edukacyjne/mapy/