Prezentowany dziś schemat pokazuje Warszawę z okresu odbudowy i komunizacji (stalinizacji) przestrzeni publicznej.
Paradoks okresu zaraz powojennego polega na tym, że zagłada miasta dała szansę stolicy na “uwolnienie się” z gorsetu zbudowanego przez powolną, wielowiekową ewolucję tkanki miejskiej, ograniczeń narzuconych przez Rosjan, niepraktycznych dla czasów nowoczesnych rozwiązań, etc. Równocześnie zagłada otworzyła drzwi ideologom, którzy chcieli Warszawy na wzór sowiecki. W ten sposób dziedzictwo zniszczenia, szansy i ideologicznego szaleństwa przeplata się w przestrzeni współczesnej Warszawy. Pozostają też pytania budzące spory i emocje. W sercu Warszawy wciąż stoi Pałac Kultury i Nauki, który był tym dla czerwonej Rosji, czym sobór Aleksandra Newskiego na placu Piłsudskiego (wtedy Saskim) dla białej Rosji – symbolem dominacji i uciemiężenia Polski. Sto lat temu decyzją odrodzonej Rzeczypospolitej, zaledwie 3 lata po zakończeniu wojny z Sowietami, rozpoczęto rozbiórkę symbolu okresu rosyjskiego zniewolenia.
Po 1989 roku nie było nas stać na analogiczny krok, symboliczną derusyfikację (desowietyzację) serca serca Polski, którym jest centrum stolicy. Dlaczego?
_______
Wszystkie nasze mapy są dostępne w pełnej rozdzielczości na naszej stronie internetowej: https://atlas2022.uw.edu.pl/materialy-edukacyjne/mapy/